In september ging mijn nonkel William de laatste fase in, na een diagnose van slokdarmkanker enkele maanden eerder. Hij kon niet meer slikken, en dat betekende: geen eten, geen drinken. Euthanasie, daar moest hij voor wachten tot er plek was, binnen 2 weken. De dokters dachten dat hij die euthanasiedatum nooit ging halen, maar kijk… hij was een sportieve zeventiger, en dan kan je dus blijkbaar wel twee weken zonder eten en drinken. Het greep me naar de keel dat hij er binnenkort niet meer zou zijn, en tijdens een van mijn bezoekjes vroeg ik hem “nonkel William, wat zou je er eigenlijk van denken als ik een verhaal zou maken voor op jouw begrafenis, en dat ik dat dan vertel?” “Awel ja”, zei hij. Ik weet niet meer hoe hij het exact zei. Maar ik denk dat het was “dat zou ik geweldig vinden. Want die standaard madam die daar vooraan staat, die gaat niet gepassioneerd over mij vertellen. Ja, graag!”
Oorspronkelijk wilde ik gewoon kort iets vertellen, maar het verhaal bleef maar uitgebreider en uitgebreider worden, en uiteindelijk praatte ik gedurende de hele uitvaart. Ik kreeg mooie commentaren, mensen waren ontroerd, geraakt, geëmotioneerd. En ik…. Ik was niet aanwezig op zijn begrafenis. Zo voelde het toch. Want toen de begrafenis begon, probeerde ik vooral NIET naar het nummer te luisteren want dan zou ik gaan huilen. Tussen de teksten probeerde ik niet te luisteren, ook niet toen mijn nicht en achterneven vertelden. Ik kon niet naar de beelden van hem kijken, of ik zou niet meer kunnen praten. Ik moest sterk zijn, ik moest er kunnen staan. En weet je, de dag voor hij zou sterven, zei hij tegen me in zijn Zemsts dialect: “als ge over mij gaat vertellen, meugde wel ni schrieëve”. Haha. Maar goed… Toen echt iedereen zijn kist gegroet had, ging ik terug naar binnen, om zelf afscheid te nemen. Ik had een mooi afscheid voor hem gegeven, maar ik was er zelf niet geweest.
Hij toonde de weg
De weken erna bleef zijn begrafenis me achtervolgen. Hoe mooi was dat, daar vooraan staan en een levensverhaal vertellen. Ik begon op te zoeken, en ja… ik kon er mijn beroep van maken. Why not eigenlijk? Want als ik het verhaal van iemand kan vertellen, zodat de mensen die dicht bij de overledene staan de gelegenheid hebben om aanwezig te zijn en te rouwen, dát is pas een mooie missie.
Ik bleef nonkel William tegen komen. In de fietser die me voorbij reed, in de autobestuurder die mee aan het verkeerslicht stond. En voor mij waren het tekens: dit is het. Dit is jouw missie hier op aarde: verhalen vertellen. En ik weet niet of je al eens iets voelde dat 200% resoneerde? Wel… dit resoneert 200%. Ik voel het in elke vezel van mijn lijf.
Dus ik startte een opleiding tot ceremoniespreker en – maker, en specialiseerde me als ritual coach, om ook rituelen te kunnen begeleiden. Want hoe schoon is het, om op belangrijke momenten in mensen hun leven een mooie ceremonie te kunnen neerzetten.
Eventjes stilstaan
We zijn allemaal bezig met ons drukke leven en met onze smartphones, maar weet je wat we allemaal nodig hebben? Verbinding. En laat ceremonies daarvoor nu echt de uitgelezen kans zijn. Neem nu bijvoorbeeld een huwelijk, of een uitvaart. Zo eventjes écht stil staan, écht voelen. En ik heb ceremonies begeleid waar gelachen werd, en waar gehuild werd. Waar de zakdoeken boven gehaald moesten worden, en waar bijna gedanst ging worden. Het zijn die momenten die ons met elkaar verbinden.
Ik denk niet graag in kaders, dus ik ben van mening dat alles kan en alles mag. Was de Jos gekend voor zijn Duvelke per dag? Laat ons dan klinken met nen Duvel. Leerden jullie mekaar kennen tijdens een wandeling in het bos? Waarom doen we de ceremonie dan niet in een bos, en wandelen we er samen door? Wil je dat ik de hele ceremonie spreek, of wil je zelf spreken? Of wil je dat er soms eens een spreker het woord neemt? Fine by me :-). Of ben je ongeneeslijk ziek en weet je dat je einddatum er binnenkort aankomt? Laat ons dan samen jouw levensverhaal maken en vormgeven wat jij belangrijk vindt op een ceremonie.
Ik ben trouwens niet de vrouw die in een deux-pièces vooraan staat, ook niet diegene die op zoek gaat naar het mooiste woord. Nee, ik wil harten raken. Ik ben Marijke, helemaal authentiek mezelf. En ik vindt woorden voor de emoties die je zelf op dat moment niet kan vinden, en niet wil of kan brengen. Of dat nu op een uitvaart of een huwelijk is. Ik heb de kracht en de vrouwelijkheid in me om zelfs een diep trieste begrafenis lichter te maken. En bovenal sta ik voor, naast en achter jou, authentiek, als mezelf. De verhalenverteller. De verteller van jouw verhaal, op de manier die bij jou past.
Dus is er binnenkort een ceremonie en voel je “yes, het mag anders dan “standaard”, dan ben ik de vrouw die je zoekt. Zo maken we samen een huwelijksceremonie of een uitvaart die 100% persoonlijk en 100% uniek is. Een mooi verhaal. Jouw verhaal.